Naar de dokter in de zeventiger jaren. Je hoefde geen afspraak te maken. Gewoon naar het spreekuur, door dezelfde deur die de dokter zelf passeerde om weer lekker thuis te zijn. Geen gezoek naar een link op google om een afspraak te plannen, geen gebel met de assistente of gewoon een bandje waarop je eerst je klachten in moet spreken om dan drie dagen later een ‘afspraakvoorstel’ op je smartphone te zien verschijnen. Voelde je je te beroerd om zelfs op het ochtend- of middagspreekuur te verschijnen, dan kwam de dokter gewoon op thuisbezoek. De dokter kende je ouders en al je broertjes en/of zusjes. De dokter wist precies wat je leuk vond, wat je graag at en op welke sport je zat.
Was er iemand in het gezin ziek en bedlegerig dan kwam de dokter steevast aan huis, net zo lang tot je weer mobiel was. Ik weet nog goed toen mijn pa ziek werd (ja, kanker). Vaak naar het ziekenhuis – of langdurig er in – voor behandelingen, maar als hij thuis was nooit zonder medische aandacht. Er ging geen dag voorbij zonder minimaal een bezoek van de dokter. Hij nam altijd de tijd om even met m’n ouders te praten en toen pa dat de laatste zes maanden van zijn leven écht helemaal niet meer kon en eigenlijk in een pseudo-coma vertoefde, zat hij toch nog gewoon even dagelijks aan zijn bed. Het was vet gedrukte, dik onderstreepte en met vier hoofdletters geschreven zorg. Het waren de zeventiger jaren. Moest je naar het ziekenhuis ? Geen probleem ! Niet 18 haltes met de metro, bus of tram onderweg. Niet 45 kilometer rijden naar een streekziekenhuis. Niet zoeken of er ergens nog een niet wegbezuinigde afdeling Spoedeisende Hulp actief was. Nee, gewoon keus en binnen 5 minuten zelfs op de fiets ter plaatse. Het Gemeenteziekenhuis én het Rooms Katholieke Noletziekenhuis waren ruim toereikend voor de gemeente (Schiedam) waar ik opgroeide. Twee grote ziekenhuizen in een gemeente die destijds (volgens mij) zo’n 60.000 inwoners telde. Waar vind je dat tegenwoordig nog ? Twee grote ziekenhuizen voor 60.000 bewoners !
Terug naar de dokter – of huisarts zoals dat tegenwoordig heet – die elke dag wel even poolshoogte kwam nemen. Jan Mokkenstorm – zo heette hij – was niet alleen bij ons méér dan een huisarts. Eigenlijk een huisvriend en die rol speelde hij in heel veel van de gezinnen in zijn praktijk. Het was geen geheim dat Jan ‘de herenliefde’ aanhing, maar dat was destijds voor niemand een probleem. Zelfs niet voor fanatieke Rooms-Katholieken.
Op 31 januari 1978 vond Jan dat het lijden – in samenspraak met moeders – lang genoeg had geduurd en euthanaseerde hij geheel tegen alle daarvoor destijds geldende regels in ‘onze’ pa. Vijf jaar leven met kanker, leven zonder de geringste hoop op verbetering, leven met onvoorstelbare pijn in een totaal uitgemergeld lichaam was méér dan genoeg; voor Jan, voor ons en zeker ook voor pa. Om 11:03 uur doofde zijn wanhopig zuurstof zoekende vlam voor altijd. Jan Mokkenstorm verhuisde later met zijn praktijk naar het Zeeuwse Zierikzee, waar hij tot het eind van zijn zorgzame leven zou blijven wonen. Jaarlijks viel er toch altijd nog een kaartje van hem in de brievenbus.
Jan wist de inhoud van het woord ‘zorg’ naar grote hoogte te tillen. Een dokter – of huisarts – in hart en nieren !! Het is niet te vergelijken met de zorg anno 2023 (die qua behandelingsmethoden natuurlijk wel veel verder is) en het gekke is; die geweldige zorg was toen gewoon voor iedereen betaalbaar ! Nee, dit is geen aanval op de zorg van nu….integendeel ! Ziekenhuis- en zorgmedewerkers en medici werken zich uit de naad om Nederland zo gezond mogelijk te houden. Dit is een aanval op de zorgverzekeraars, op big pharma, op de idioten die marktwerking ‘normaal’ hebben gemaakt in eerste levensbehoeftes, op een rot belastingsysteem, op een aanhoudend falende overheid. Schaamteloos !!
Zorgmijders, voedselbanken, gesubsidieerde schoolontbijten, gratis tampons en inlegkruisjes aan de weg….een alsmaar grotere kloof tussen rijk en arm, tussen gezond en ongezond.
Gaaf land he Mark ??
Recente reacties