Ik weet niet hoe het de rest van Nederland vergaat, maar ik word helemaal gestoord van alle goede doelen die we tegenwoordig op allerlei manieren schijnen te moeten steunen.
Hoe overzichtelijk was het een kleine twintig jaar geleden nog; gewoon net onder etenstijd een collectebus met een overbekend logo er op aan je voordeur en eens paar jaar een halve schoolklas jengelende kinderen om die zelden goed leesbare kinderpostzegels te verkopen, of een mapje afzichtelijke ansichtkaarten te slijten.
Dat is nu wel anders. Zodra het nieuwe rampenseizoen op 1 januari wordt geopend, vallen honderden organisaties over elkaar heen om je maar te bewegen vooral mee te werken aan de wederopbouw van welk plat gewalst, gebombardeerd, door een orkaan of aardbeving getroffen, of ondergelopen land, stad, dorp of streek dan ook. Rampen zijn ‘booming business’, dus het aantal ‘hulpverleners’ lijkt geen plafond te kennen. Ja, de grote organisaties zijn inmiddels verworden tot commerciële hulpverleners, met verdienmodellen die in het gewone bedrijfsleven thuishoren. Niet alleen de directeuren verdienen er goed aan, maar ook het lager management eet van jouw gift een goede boterham. De salaris- staatjes zijn inmiddels algemeen bekend, maar ik noem er nog maar eens een paar voor de beeldvorming. De directeur van Alzheimer Nederland schrijft jaarlijks op zijn eigen rekening 135.000 euro bij. Tja, dat vergeet je zo gauw niet. De man die de gewaardeerde Cliniclowns van een rode neus voorziet incasseert een zelfde jaarbeloning. De directeur van het Epilepsiefonds wordt jaarlijks beloond met ruim 115.000 euro. Schokkend toch en geloof me dit zijn slechts middenmoters. Bij zo’n grote organisatie kan ik me er zelfs ook nog wel wat bij voorstellen – dat is niet altijd mogelijk met vrijblijvende vrijwillige inbreng – maar de bedragen zijn niet meer redelijk te noemen. Nogmaals, hier hangt ook nog een hele betaalde organisatie onder, dus dat zijn al de eerste kosten die van jouw gift afgaan.
Kleinere goede doelen organisaties groeien in aantal sneller dan bamboe of maïs en ook hier zijn verdienmodellen inmiddels meer regel dan uitzondering.
Echt van deze tijd is het leveren van een sportieve prestatie voor een goed doel en dat varieert van een nieuwe fietsenstalling voor de kinderboerderij tot buitenaards kankeronderzoek in een richting Mars gelanceerd ruimteschip. Kolere, iedereen lijkt tegenwoordig wel te zwemmen, hard te lopen of te fietsen voor ‘iets goeds’. De verzoeken om hier vooral aan bij te dragen komen dagelijks voorbij. Dat in 95% van deze gevallen van het opgehaalde geld eerst zaken als gebruikte locaties, eten en drinken voor alle deelnemers en/of hotelovernachtingen, busjes met materialen, merchandise- en supportteams en drukwerkkosten worden betaald, vermelden ze er niet bij. Doorgaans blijft er dus maar verrekte weinig aan de ‘kijk-mij-eens-goed-mijn-best-doen-voor-deze-wereld’-strijkstok hangen. Vooral bij al die fietsers die her-en-der voor allerlei goede doelen een berg oprijden krijg ik vaak het idee dat ik feitelijk meebetaal aan hun fietsvakantie (de goede uiteraard niet te na gesproken). Direct geld geven, zonder al die sportieve – of al die voor een goed doel gebakken taarten en koeken – onzin er tussen in levert dus feitelijk veel meer op. Jammer natuurlijk dat dan niet opvalt dat jij je zo geweldig hebt ingezet.
’T Begint al op de lagere school, waar zelfs de kinderen van de peuterspeelzaal tegenwoordig al dingen doen voor een goed doel. Ja hoor, die zijn daar écht bewust mee bezig. Verdomme, weer een paar smekende kindergezichten aan de voordeur met de vraag of ik ze wil sponsoren voor een hardloopwedstrijd voor de arme kindertjes in Jemen. De tere kinderzieltjes wil ik niet beschadigen, dus ik teken maar weer voor 1 euro per rondje. Als ik vraag of Jemen een republiek of koninkrijk is, weet geen van de elfjarigen daar het juiste antwoord op. Logisch, want ze hebben het niet zelf verzonnen dit goede doel. Dat heeft de een-of-andere wereld verbeterende leraar voor ze gedaan.
Helemaal nieuw is het op facebook als cadeau geld ophalen voor een goed doel als verjaardagscadeau. Ik vind het fantastisch hoor al die betrokkenheid en twijfel ook absoluut niet aan de oprechtheid van degenen die zo’n prachtig doel rond hun geboortedag op het net plaatsen, maar ook hier wordt weer aan verdiend door derden !! Prachtig zo’n actie voor (bijvoorbeeld) de plaatselijke afdeling van de Dierenbescherming, maar die hebben echt liever dat je je als vrijwilliger opgeeft om een van de twee beschikbare dierenambulances te bemannen, dan dat je geld stort voor de aanschaf van zo’n derde – onbemande – omgebouwde bestelbus. ‘Crowdfunding’ is ook al zoiets ‘nieuwerwets’. Super in de basis, maar onderhand start iedereen die een nieuwe autoped voor zijn zieke buurjongetje hoopt te scoren zo’n ludieke inzamelactie. Fijn natuurlijk als het je helpt om een levensreddende operatie in het buitenland te betalen, omdat je eigen ziekenfonds de andere kant opkijkt als je een beroep op ze doet. De overkill aan dergelijke acties maakt het instrument langzaam ongeloofwaardig.
In de detailhandel komen ook alsmaar meer producten waarvan na aanschaf een deel van het aanschafbedrag – zogenaamd – richting een goed doel gaat. Het blijft maar door gaan. Goede Doelen is industrie, is verdienen, is kassa !! Ook in de motorwereld blijft het aantal ‘Goede-Doelen-Clubs’ groeien en ook hierbij heb ik de nodige bedenkingen. Helemaal top natuurlijk dat die bikers kinderen en volwassenen met problemen, financiële onmogelijkheden en/of ernstige gezondheidsproblemen trakteren op een leuk dagje achterop de motor. Dat is volgens mij écht rijden met en voor een goed doel ! Helaas zie ik ook hier steeds vaker het verdienmodel en een kostendekkende administratie in beeld komen. Niet doen bro’s, een goed doel steunen doe je voor niks, of kost je geld en inspanning. Dat is de essentie van het hele verhaal ! Gericht steunen en zelf de kosten en de inspanning investeren. Alleen dat is écht rijden voor een goed doel !
Lekker eens een dagje genieten achterop de ‘bike’ !
Met de grote goede doelen organisaties ben ik wel klaar. Dat moge duidelijk zijn. Veel van het geld dat zij ophalen wordt zelfs nooit uitgegeven. Lekker rente trekken van jouw goede gift, ja dat is veel te vaak het geval, of het met veel naastenliefde gegeven geld verdwijnt in de wapenindustrie. Verder ben ik van mening dat zeker de Westerse wereld en de grotere ‘Geloven’ rijk genoeg zijn om bij grote rampen kostendekkend te investeren in een betere wereld, of een betere gezondheid.
En denk je nu wat een kl……, die geeft niets voor goede doelen, of de minder bedeelde medemens. Sorry, ik ben een watje wat dat betreft. Geen goed doel verlaat zonder een gift of toezegging middels een handtekening mijn voordeur. Door persoonlijke ervaringen kan het KWF altijd op een forse bijdrage rekenen en met regelmaat rijdt er een ziek of vergeten kind met een steeds breder wordende glimlach achterop mee op mijn motor. De meeste giften doen mijn vrouw en ik echter gewoon direct aan degene die het écht nodig heeft, gewoon hulp of financiële steun daar waar de schoen echt wringt. Geen drukkosten voor wervende posters, lunch voor deelnemers of huur van een veel te duur zaaltje. Niks aan de strijkstok, alles waar het nodig is. Geen gesponsorde zwembroek, geleende fiets of mooie Nikes voor nodig !
B.A.C.A. duidelijk voor welk goed doel het staat !
Ride safe and be there if needed !!
Recente reacties